V&D RIP
Dinsdag kwam het trieste bericht dat de reddingspoging van Roland Kahn is gestrand en dat daarmee elke kans nog wat moois van dit bedrijf te maken, om zeep is geholpen. Want, reputatie of niet, ook Roland schaarde zich in de lange rij van ‘redders’ die niet veel meer wisten te doen dan wat knoeien in de marge. Aan het echte probleem, van dat warenhuis weer een ‘Place to Be’ te maken dat het ooit was, is gewoon niets gedaan. In een eerder blog ‘Het Nieuwe V&D’ (1 januari 2016) heb ik beschreven hoe het zou kunnen, maar alles en iedereen wandelde liever op goedkope, maar platgetreden, paden. Op 9 februari 2015 schreef ik op dit blog “Warenhuis van de Toekomst”. Wat beide blogs gemeen hebben is dat daarin een heel andere V&D werd geschetst dan waar Kahn en Van der Ent zich de laatste weken mee bezig hielden.
Helaas kan het vraagteken achter de term RIP nu weg, en treur ik met de treurenden.
Maar dit einde was niet nodig geweest als iedereen minder bezig was geweest vooral ieders belangen te dienen, en meer met hoe een nieuwe retailbloem uit de oude stam te laten groeien en bloeien.
Kahn en Van der Ent noemen het een te ingewikkelde puzzel, maar zoals de oude Frederik de Grote het al uitdrukte: “Wer alles conservieren will, conservieret gar nichts!”
Roland Kahn
Ik weet het, de man is heilig in retailland, maar ik heb gelijk vraagtekens gezet bij zijn capaciteiten in dít geval. Dat Roland heel wat kan met modewinkels is genoegzaam bewezen, maar een warenhuis ombouwen is een klus van geheel andere orde. V&D was geen Coolcat plus en dat had hij zich eerder moeten realiseren. John van der Ent was ook al geen warenhuisman, maar misschien daarom voor hem wel een prettige, maar niet de juiste, gesprekspartner. Dat hadden ook de bewindvoerders zich natuurlijk moeten realiseren, maar ja, ook zij wilden ‘redden’. Alles in dit stervensproces ademt de consequente onderschatting van het werkelijke probleem. Want hier hadden heel andere, en strakke, lijnen getrokken moeten worden om alle partners, en uiteindelijk ook de klant, weer gretig naar V&D te laten kijken.
Gaat daarmee Roland Kahn als V&D killer de geschiedenis is? Natuurlijk niet, het bedrijf was al vele jaren succesvol met dat stervensproces bezig, daar hadden ze hem helemaal niet voor nodig. Maar alle gewekte verwachtingen door de bewindvoerders én Kahn hebben de klap uiteindelijk alleen maar groter gemaakt. En Rolands ster is toch wat minder gaan schijnen, het lot van degene die zijn nek uitsteekt.
Het had wel gekund
In ‘Het nieuwe V&D’ en andere blogs beschreef ik al tien jaar lang waarom een warenhuis 1.0 geen overlevingskans heeft, en hoe het wel kon, door de specifieke voordelen van deze winkelvorm op moderne wijze, door de webshop in een compleet nieuwe ‘belevenisformule’ te integreren. Al in 2008 beschreef ik dit in een case binnen een studieboek.
Helaas werd aan verouderde wegen de voorkeur gegeven, wegen die zonder uitzondering leidden tot de afgrond waarin V&D zich nu bevindt.
Maar oude methoden hebben een hardnekkig stelletje voorstanders, zo blijkt. Want nu komen er weer allemaal ideeën op om die warenhuizen dan maar op te delen in kleine winkeltjes. Alsof dát zo’n eenvoudige klus zou zijn!
Nee, de verhuurders moeten zo snel mogelijk de winkels verkopen aan Hudson, zodat die in de 15-20 grootste een nieuw warenhuis kan exploiteren. Want ik vrees dat ‘oom Anton’ Dreesmann gelijk had toen hij ons vertelde dat je de balanswaarde van de winkelpanden rustig kunt halveren als je stopt er een warenhuis in te exploiteren. Je kunt die panden niet zomaar op een andere manier exploiteren. Daarvoor zijn ze te specifiek op die functie gebouwd.
Redders onnodig
We hebben het al zo vaak gezien, ‘bedrijvendokters’ die, op het water van hun hondstrouwe aanhang lopend, geacht werden van elke mislukking een succes te kunnen maken. Nu de retailsector als geheel in de problemen zit, komen opnieuw namen naar voren, waaronder laatstelijk dan Roland Kahn. Maar al eerder bleek De Schoenenreus na haar ‘redding’ binnen de kortste keren opnieuw failliet, en hetzelfde gebeurde, mét hulp van ‘redder’ Cor Molenaar, met de formules Free Record Shop en POLARE. Halfords werd alleen ‘gered’ doordat franchisenemers hun eigen bedrijf gingen doorzetten en wat er met de Hoogenbosch formules Dolcis, Invito, Manfield en Scapino gaat gebeuren? Hun ‘redders’ blazen hoog van de toren, maar als van al die filialen de helft overblijven zal dat een wonder zijn. En wat is er dan eigenlijk ‘gered’?
Retailketens hebben helemaal geen ‘redders’ nodig. Die moeten ervoor zorgdragen dat ze potentiële klanten een propositie aanbieden die deze niet willen missen, en die hun bestaande klanten, elke dag opnieuw, verrassen met aanbod dat ze NIET verwachten. In winkelcentra die niet alleen perfect op de verwachtingen van hun klanten aansluiten, en daar regelmatig overheen gaan, maar waarin alle ondernemingen zich op die klant, en diens wensen, richten, vanzelfsprekend zowel in de winkel als via de webshop.
Die winkels en winkelcentra redden zichzelf, en hebben geen redders meer nodig.
Koornconsult 